چگونگی طراحی تایرهای Run-Flat؟

قاعده کلی فناوری تایرهای Run-Flat بسیار ساده است. در نوع رایج تر آن که به نام "Self-Supporting Systems" شناخته می شود، به کمک دیواره بسیار سخت تایر، قسمت جانبی تایر دارای مقاومت بالایی می باشد. حتی در زمانی که هوا یا گازی درون لاستیک نباشد، این استحکام ایجاد شده، تایر را قادر می سازد تا در هنگام پنچری وزن خودرو را تحمل کرده و خطر را کاهش دهد.

در نوع دیگر، تایر به کمک یک حلقه لاستیکی بسیار سخت در میانه لاستیک که دور تا دور رینگ قرار گرفته، استحکام لازم را به دست می آورد. این نوع تایر به "Auxiliary Supported Systems" معروف است. با استفاده از این نوع تایر، راننده می تواند یک مسیر طولانی را بدون نیاز به تعویض تایر طی کند. این کار، که تقریبا 40 درصد از راننده های بریتانیایی با مشکل مواجه می شوند، قابل انجام است.

در صورتی که سیستم نمایش فشار تایر خودرو TPMS، سوراخ شدن لاستیک را شناسایی کند، با استفاده از این نوع تایر، راننده قادر است با سرعتی البته محدودتر به مسیر خود ادامه دهد. برای مثال، شرکت آئودی برای این شرایط، سرعتی بین 30 تا 50 کیلومتر بر ساعت را توصیه می کند، در حالی که شرکت بی ام و، حداکثر سرعت را 90 تا 150 کیلومتر بر ساعت در هنگام استفاده از تایر Run-Flat در حالت پنجره‌ای تعریف می کند.