تاریخچه شرکت میشلن
گردشگری، بخش عمدهای از پیشرفت شرکت میشلن را تحت تأثیر خود قرار داده است. این شرکت، تأسیس و مدیریت آن توسط دو برادر به نامهای آندره و ادوارد میشلن صورت گرفته است. آنها در شهر زیبای کلرمونت-فراند در فرانسه بزرگ شدند. در ابتدا، آنها قصد داشتند کارخانهی متروکه پدربزرگشان را احیا کنند، اما در نهایت به دستاوردی بزرگتر دست یافتند.
ابداعات برادران میشلن از تایرهای سودمند برای دوچرخهها تا نوعی تایر لاستیکی برای قطارها، منجر به سفر با وسایل نقلیهی شخصی سادهتر و مقرونبهصرفهتر نسبت به گذشته شد. در ادامه، برادران میشلن برای ارتقای کسبوکار خود، راهنمای کوچکی منتشر کردند تا رانندگان را به سفر با اتومبیل ترغیب کنند. هدف آنها افزایش فروش اتومبیل و در نتیجه، خرید هر چه بیشتر تایر بود.
در زمان مذکور، راهنمای میشلن فقط شامل یک سری اطلاعات مفید برای مسافران بود. به مدت دو دهه، این راهنما به صورت رایگان در دسترس عموم قرار میگرفت، تا زمانی که اتفاقی مهم و تعقیبنشدنی رخ داد که داستانش بسیار جالب است. در یک بار، آندره میشلن به یک فروشگاه تایر رفت و چشمش به راهنمایی افتاد که برای ثابت نگهداشتن یک میز کار استفاده میشد. بر اساس اصلی که شخص فقط برای آنچه پول میدهد، ارزش قائل است، برادران میشلن در سال ۱۹۲۰ راهنمای جدیدی را با قیمت ۷ فرانک منتشر کردند.
در این راهنما، برای اولین بار، فهرستی از هتلها و رستورانهای پاریس در دستهبندیهای مختلف به همراه آبونمان آگهی درج شده بود. پس از مدتی، با توجه به افزایش محبوبیت بخش رستوران، آندره و ادوارد تیمی ناشناس را استخدام کردند تا بهصورت مخفیانه و پنهان از رستورانها بازدید کنند و کیفیت غذا را ارزیابی کنند. امروزه این افراد بازرسان رستوران شناخته میشوند. در سال ۱۹۲۶، راهنمای میشلن برای تعیین بهترین رستورانها از سیستم رتبهبندی ستارهدار استفاده کرد. این سیستم ابتدا با اهدای یک ستاره به بهترین رستورانهای فرانسه شروع شد، اما بعدها در سال ۱۹۳۶، به سیستم ردهبندی صفر، یک، دو و سه ستاره تغییر کرد. این دو برادر با انتشار نقشهها و راهنماییهای میشلن در اوایل قرن بیستم، توانستند نام میشلن را در صنعت تایرسازی به عنوان دومین کارخانهی تایرسازی بزرگ در جهان (از نظر درآمد) معروف کنند و همچنین در زمینهی سفر و هنر آشپزی به یک نماد برجسته در جهان تبدیل شوند.
تاریخ راهنمای میشلن به دلایل مهم و قابل توجهی ارزشمند است، زیرا اطلاعات فراوانی درباره بازرسان آن در دسترس عموم قرار نمیگیرد و این بازرسان تصمیمات حیاتی درباره سرنوشت بسیاری از رستورانها و سرآشپزها را میگیرند. این راهنما نیز مورد برخی انتقادها قرار گرفته است، که اکثراً اعتقاد دارند که تمرکز خاصی بر رستورانهای فرانسوی دارد و بدون داشتن منطق صحیح، رستورانهای منتخب ستاره میشلن را انتخاب میکند. پس از این اظهارات، راهنما خود را با تغییرات فرهنگی سازگار کرد و در واقع با انتشار نسخهی سنگاپوری جدید، رویداد جدیدی را آفرید. در این راهنمای سنگاپوری، برای اولین بار به دکههای خیابانی نیز ستاره داده میشد.
میتوان گفت بر اساس استانداردهای میشلن، تمرکز اصلی آن تنها بر کیفیت و کمیت غذا است. در این استانداردها، تعداد ستارهها نشاندهنده سطح کیفیت و خدمات رستوران هستند:
- یک ستاره: رستورانی خوب و مناسب که میتوانید در طول سفرتان در آنجا برای صرف غذا توقف کنید. این رستوران در دستهی خود به عنوان یک رستوران بسیار خوب شناخته میشود و غذاهای آن همواره با استانداردهای بالا تهیه میشوند.
- دو ستاره: رستورانی که ارزش تغییر مسیر شما را دارد. این تعداد ستاره نشان دهنده آشپزی عالی و کیفیت بالای غذا است که با مهارت و دقت تهیه میشوند.
- سه ستاره: رستوران سه ستاره به تنهایی ارزش یک سفر ویژه را دارد. این تعداد ستاره به آشپزی استثنایی و خاص اشاره میکند. در این رستوران، غذاهای ویژه با دقت و ظرافت کامل و با استفاده از بهترین مواد اولیه تهیه میشوند.
انتقادات نسبت به میشلن
بسیاری از افراد انتقاد کردهاند که راهنمای میشلن تنها به سبک و فنون آشپزی فرانسوی اهمیت میدهد و رستورانهایی با سبک رسمی و کلاس بالا را به فضای خودمانی ترجیح میدهد. این انتقادات اغلب در مورد محدودیتهای سلیقهای و محدودیت جغرافیایی راهنمای میشلن مطرح شدهاند.
به عنوان پاسخ به این انتقادات، راهنمای میشلن در سال ۲۰۱۶ تصمیم گرفت رتبه یک ستاره خود را به دو دکه غذایی سنگاپوری به نام هاکر (hawker) اختصاص دهد. این تصمیم برای تنوع بخشیدن و بررسی رستورانهای با سبک و فضای خودمانی از جمله رستورانهای محلی و معروف سنگاپور بود.
این اقدام نشان از تلاش میشلن برای بهبود و توسعه در مورد آشپزی و غذاهای مختلف به جای تمرکز به تنها یک نوع آشپزی دارد و تلاش میکند به رستورانهایی با تجربههای متنوع توجه کند.